Vandaag staat een ritje met de trein op het progamma.

We gaan het enige trajekt wat nog over is van de bekende Birma spoorlijn rijden met de trein, een historisch trajekt dus.

Vele duizenden mensen zijn gestorven tijdens de aanleg van deze spoorlijn.

Vandaag de dag, is dit trajekt grotendeels een toeristische attraktie.

De trein vertrekt om 10.30 uur , dus snel op de fiets er naar toe.

Achteraf gehaast op niksaf, want zoals zovele zaken hier, had ook de trein een uur vertraging werd er gezegd.

Om 12 uur was het dan eindelijk zover en vertrok de trein.

Weer weinig blanke toeristen hier, voornamelijk thaise en japanse toeristen.

De rit zou ongeveer 2 uur duren, maar duurde uiteindelijk 2 uur en drie kwartier.

Onderweg veel mooie uitzichten en enkele oude stationnetjes.

De rit eindigde in Nam Kok, waar de rails ook stopt en de trein dus ook echt niet verder kan.

We waren het treintje inmiddels ook best zat, want al met al hebben we er bijna 5 uur ingezeten .

We zijn vervolgens met de meute meegereden richting de Saiyok Noi watervallen.

Daar stond nog een oude locomotief van de oorspronkelijke spoorlijn en daar heeft Tim een duik genomen in de watervallen.

Het werd inmiddels wat later op de dag en we wilden wel weer terug naar het hotel.

We wilden liever niet meer met de trein, want de gedachten aan weer bijna 3 uur in dat ding stond ons toch wel tegen.

We dachten dan maar een taxi terug te nemen, en dat was dus een probleem.

Nergens een taxi te bekennen en bijna niemand die 3 woorden engels sprak.

Uiteindelijk begrepen wij van een politieman, dat er geen taxi's rijden in die buurt en dat we dan maar met de bus terugmoesten (ongeveer 70km).

Wij bij de halte staan, met hele thaise families en toen de bus kwam, was deze al zo vol, dat er zelfs geen muis meer bij paste.

Vervolgens bleek dit ook nog eens de laatste bus te zijn.

Daar stonden we dan...., gelukkig stopte er na zo'n 10 minuten een auto, die vroeg of we naar de trein moesten. We hadden hier weinig zin in, maar deden dit toch maar, omdat we hoopten daar ander vervoer te vinden en anders dan toch maar weer in die trein te stappen.

Bij de trein aangekomen kreeg Joost een gsm tegen z'n oor aangedrukt en aan de andere kant was iemand die wilde ons wel terugbrengen.

Na wat onderhandelen over de prijs hadden we dus gelukkig vervoer terug!

Onderweg bleek dit een of andere gestoorde gek, dol op vuurwerk te zijn.

In zijn beste engels probeerde hij een gesprek met ons te voeren, maar wij zeiden maar braaf yes yes en lachten af en toe, maar we verstonden er helemaal niks van.

Hij maakte geluiden van vuurwerk en keek dan wild naar de lucht en wij knikten dan maar wat.

Midden op de snelweg stuurde hij opeens naar de kant en stapte hij uit.

Wat is dit nu weer dachten wij. Hij gebaarde dat we mee moesten komen en deed de achterbak open. Daar kwam dus een mega vuurpijl uit en die stak hij dus even af voor ons. Zo uit zijn blote hand, met een heel kort lontje eraan, levensgevaarlijk, maar goed, zelf vond hij het nog het leukst volgens mij.

Na dit korte intermezzo gingen we weer verder en vroegen wij ons af wat er nog meer uit de kofferbak zou komen, hahaha.

Gelukkig bleef meer ons bespaard en waren we toch nog op tijd weer terug.